Μεγεθύνσεις

Ηταν ένα διάλειμμα, τις τελευταίες μέρες, ότι πολιτικοί και πολιτικολογούντες μάζεψαν τα σπαθιά τους και έκαναν λίγο στην άκρη των «καναλιών» για να περάσει ο Sakis.

Ευχάριστο, «χαβαλετζίδικο», «εθνικοπατριωτικό» δεν ξέρω· αποκαλυπτικό έως διδακτικό πάντως, θα έλεγα σίγουρα. Προσωπικά, και ας με συγχωρήσουν οι «ρουβίτσες» (!), ο Sakis δεν μου λέει τίποτα ως καλλιτέχνης -εννοώ το είδος και το στιλ των τραγουδιών που παρουσιάζει. Βέβαια, είναι ένα ωραίο αγόρι με «ακαταμάχητο» χαμόγελο· ένας νέος με καλογυμνασμένο, σύμφωνα με όλες τις σύγχρονες προδιαγραφές, σώμα...

*Είναι ακόμα ένας πολιτισμένος -θα έλεγα με ήθος, αλλά δεν τον γνωρίζω καθόλου- άνθρωπος, που φαίνεται ότι, σε αντίθεση με τα άλματά του στη σκηνή, πατάει γερά πάνω στη γη. Ηταν μια έκπληξη αυτό για μένα (και για πολλούς), σε μια εποχή που ο πολιτισμός, «καθημερινός» και «δημόσιος», έχει πάει περίπατο σ' αυτή τη χώρα. Οπου η αναίδεια, ο τσαμπουκάς, οι φωνές και οι κραυγές, η χυδαιότητα, το θράσος, η ψευτομαγκιά -ένας άθλιος φασισμός της δεκάρας δηλαδή- πλασάρονται ως μαγκιά, ως το αντίπαλον δέος του... καθωσπρεπισμού, ως «ανδρισμός», ως τόλμη και ελευθερία ακόμα.

*Λοιπόν, ο πολιτισμένος κύριος Σάκης Ρουβάς (και ως θέμα εσωτερικό του καθενός, ο πολιτισμός εκλύεται πρώτα πρώτα στο πρόσωπό του...) μας έδωσε ένα σπάνιο μάθημα: Πώς να χάνει κανείς με αξιοπρέπεια -την προτιμάω από τη μοδάτη και ευτελισμένη από τους πολιτικούς «ταπεινότητα». Ακόμη και η συγγνώμη του είχε υπερηφάνεια. Λέξη δύσκολη να την προφέρεις, ντεμοντέ, ξεχασμένη, καταφρονεμένη, εξοβελισμένη στα αζήτητα -δεν θυμάμαι να την έχουμε ακούσει από δημόσιο πρόσωπο, της όποιας σκηνής, δεκαετίες τώρα.

*Ο Sakis τη ζήτησε, μάλιστα χωρίς να τον έχει κατηγορήσει κανένας για οποιαδήποτε ατιμία, ολιγωρία έστω, και χωρίς να είναι υπεύθυνος για την «αποτυχία» -το βάρος της «πρωτιάς» εμείς του το φορτώσαμε. Οπως γίνεται κάθε φορά, σε όποιον καλλιτέχνη ή ομάδα (ποδοσφαίρου, μπάσκετ κ.λπ.) λαχαίνει ο κλήρος να μας εκπροσωπήσει σε διεθνή διαγωνισμό ή διοργάνωση. Οπότε, εκεί έξω, αν δεν μας έρθουν όπως θέλουμε τα πράγματα, μας φταίνε μονίμως οι άλλοι -διαφορετικά, τι περιούσιος λαός θα ήμασταν... Ενώ εδώ, τον περιμένουμε με τα καρφιά και τα σφυριά έτοιμοι να τον σταυρώσουμε.

*Και τι δεν είδαν τα μάτια μας και προπαντός τι δεν άκουσαν τ' αυτιά μας στα μεσημεριανο-απογευματινάδικα κυρίως· το κιτσαριό, το ξεκατίνιασμα, η... δημοσιογραφία του είδους και η ξεφτίλα της, η εικόνα της Ελλάδας, μια εικόνα, τόσο κυρίαρχη, ένα λάιφ στάιλ, τόσο φτηνό, ένας καθρέφτης που κάνουν ότι τον φτύνουν αλλά τον χαζεύουν όλοι, χωρίς να βλέπουν τη φάτσα τους. Α, και οι αδελφές Μαγγίρα, μα τι είναι τέλος πάντων αυτές οι αδελφές Μαγγίρα, κάτι σαν τις αδελφές Τατά απ' την «Οδό Ονείρων» του Χατζιδάκι, κάτι σαν τα Καλουτάκια, σαν τις αδελφές Μπρόγιερ, υπάλληλοι της ΕΡΤ σκέτο; -τόσες συνεντεύξεις, τέτοιο μαλλιοτράβηγμα, τόσος χαμός γύρω από την παρουσία και το όνομά τους, κι ακόμα δεν κατάλαβα.

*Νομίζω όμως ότι κατάλαβα, όπως και πολλοί άλλοι, ότι οι «κοιλιακοί», η μόδα των αγαλμάτων των γυμναστηρίων είναι σε... ύφεση πλέον, τουλάχιστον όσον αφορά έναν διαγωνισμό τραγουδιού, ακόμα και αν είναι και θέαμα, όπως η Γιουροβίζιον. Οτι δεν μπορείς να στέλνεις (η ΕΡΤ) και να παρουσιάζεις εκεί πέρα ένα πρόγραμμα γυμναστικής -όσο άψογη και αν είναι η φιγούρα, σαν βγαλμένη από κομπιούτερ- μέσα σε ένα εκκωφαντικό ψυχρό ντάμπα ντούμπα, χωρίς μουσική και στίχο. Οτι οι «σεξιστικές αναφορές» και τα υπονοούμενα, όπως το... τυχαίο άνοιγμα της μπλούζας, δεν προκαλούν πια το ενδιαφέρον.

*Μπορεί μάλιστα να είναι και γελοίο, όπως κάτι τύποι που βγαίνουν στην τηλεόραση ή κυκλοφορούν στον δρόμο, με τα μανίκια τεχνηέντως ανασηκωμένα, ώστε να αναδεικνύονται τα «ποντίκια» τους. Γιατί ο κόσμος έχει μπουχτίσει από τέτοια πρότυπα - κόπιες τελειότητας· και έχει αρχίσει να ζητάει περισσότερο από αυτό που θα θαυμάσει και πιθανώς θα ζηλέψει, εκείνο που θα τον συγκινήσει. Ο 23χρονος Νορβηγός, Αλεξάντερ Ρίμπακ, κέρδισε γιατί μας είπε ένα ωραίο τραγούδι, σε μελωδία και στίχο: μια τρυφερή ρομαντική και πονεμένη ιστορία αγάπης, ένα παραμύθι· και μας το είπε παίζοντας το βιολί του, κοιτάζοντάς μας σαν παιδί στα μάτια, με ειλικρίνεια, αφέλεια και αθωότητα, σαν να το πίστευε, σαν να το είχε ζήσει.

*Πάει κι αυτό - οι κάτοικοι-προσκεκλημένοι των «παραθύρων» στα κανάλια ξανάπιασαν τις θέσεις τους, φορτσάτοι, πανέτοιμοι, με τα σπαθιά υψωμένα πάλι εν όψει ευρωεκλογών... Αλλά τα νερά έχουν το ίδιο βάθος, την ίδια οσμή και το ίδιο χρώμα. Με τις αντιπαραθέσεις (των δύο «μονομάχων» και των αρχηγών τους κυρίως, ως συνήθως) στο κόκκινο· με τα ψηφοδέλτια και τους «επικεφαλής» τους στάχτη στις παρελάσεις των σκανδάλων που «την κάνουν» σιγά σιγά, ανακουφισμένα, μες στη χλαπαταγή· με την γκαλοπολογία στο ζενίθ· και με τον σεβασμό στον πολίτη, που τον θυμήθηκαν όπως κάθε φορά τώρα, στο ναδίρ.

*Καταγγελίες, υποσχέσεις, περιοδείες, υποδοχές, συνθήματα, εναγκαλισμοί, αφορισμοί... και ολίγη Ρόζα Λούξεμπουργκ... και λάσπη όπου δύναται ο καθείς, εάν δεν κινδυνεύει να του γυρίσει στη μούρη του. Λόγια... λόγια... και ούτε μια «συγγνώμη» -όπως του Σάκη έστω- σε έναν λαό, σε έναν «κοσμάκη» που φοβάται τη φτώχεια και τη βία, το σήμερα και τα χειρότερα που προοιωνίζεται για το αύριο, που τρέμει το ψέμα τους και οπισθοχωρεί όλο και πιο πολύ από αηδία κοιτάζοντάς τους. Τουλάχιστον να του έλεγαν γιατί πρέπει να πάει τώρα στις ευρωκάλπτες να ψηφίσει και να τους ψηφίσει· με λίγες κουβέντες όμως και σταράτες.

Πέταξε το πουλάκι, ο κ. Μιχάλης Χριστοφοράκος δηλαδή, έναν χρόνο αφότου είχε κληθεί να καταθέσει ως ύποπτος του σκανδάλου της Siemens. Θυμίζοντάς μας, τηρουμένων των αναλογιών, τον Κοσκωτά το '88 -εκείνος, «ο τραπεζίτης», το είχε σκάσει με το λίαρ τζετ του Αργύρη Σαλιαρέλλη και όλοι έτρεχαν μετά και δεν έφταναν για να φωτίσουν το μυστήριο... Ο πρώην Νο1 της γερμανικής εταιρείας στην Ελλάδα έφυγε με την άνεσή του, σαν κύριος, αφήνοντας άδειο και ορφανό το χρυσό πλην όμως κλειστοφοβικό κλουβί του, όπου ωστόσο κυκλοφορούσε ωραίος, ευτυχής και προπαντός ελεύθερος... Δεν πειράζει, έχουμε τα παπαγαλάκια τώρα, ήρθαν πάνω στην ώρα -η ιδέα του σποτ είναι από το θρίλερ του Χίτσκοκ «Τα πουλιά», νομίζω· χωρίς το σασπένς της ταινίας για το τέλος.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ