17 May 2004

Γιουροβίζιον

Αυτή τη φορά το... εθνικό μας όραμα είχε ονοματεπώνυμο: Σάκης Ρουβάς. «Εθνικό όραμα» με... καλογυμνασμένους κοιλιακούς, όμορφο πρόσωπο, νευρώδες κορμί και αστραφτερό χαμόγελο! Χαμόγελο που δεν ξετρέλανε μόνο τα κοριτσόπουλα της τέως διοικήσεως πρωτευούσης, αλλά και της Κέρκυρας, ακόμη δε και της Κωνσταντινούπολης, αν πιστέψουμε τις εκτενείς και γεμάτες σοβαρότητα ανταποκρίσεις από την Πόλη...

Ο Σάκης, λοιπόν. Που τον ευλόγησε ως και ο Πατριάρχης! Και του ευχήθηκαν «καλή επιτυχία» στον «δύσκολο αγώνα του», όχι μοναχά συγκινημένες και ευτυχείς τηλεπαρουσιάστριες, αλλά και αρκετοί πολιτικοί άνδρες! Βλέπετε, «σ' αυτό το στάδιο», το στάδιο Ιπεκτσί, «ακουμπούσε η Ελλάδα». Μιλώντας, φυσικά, αμερικάνικα. Και εκτελώντας μια χορογραφία με πολύ ρυθμό, πολύ μπρίο, κωλοτούμπες και ελαφρό στριπτίζ.

Και πάλι, όμως, την πατήσαμε. Όλες οι ελπίδες μας για θρίαμβο γκρεμίσθηκαν. Από τις ομάδες της μακρινής Ουκρανίας και της γειτονικής Σερβίας. Τερματίσαμε τρίτοι και - κυριολεκτικά - καταϊδρωμένοι. Χωρίς καθόλου να φταίει γι' αυτό ο Ρουβάς. Πού «τα 'δωσε όλα» στην πίστα. Αλλ' ας όψονται οι... ανθέλληνες, που δεν μας βαθμολόγησαν με «δωδεκάρια».

Να σοβαρευτούμε: η Γιουροβίζιον δεν είναι φεστιβάλ τραγουδιού στο οποίο συμμετέχουν οι ευρωπαϊκές χώρες, κάθε χρόνο, με τα καλύτερα τραγούδια τους και τους καλύτερους τραγουδιστές τους. Ένας χρωματιστός χαβαλές είναι. Στον οποίο κυριαρχούν τα φώτα, τα ρούχα, τα χορευτικά και οι δημόσιες σχέσεις. Ελάχιστη σχέση μ' αυτή την τουριστική «επιχείρηση» έχουν οι στίχοι και η μουσική. Καθόλου δεν μετράει και η φωνή. Πολύ δε περισσότερο, η ερμηνεία.

H EPT, από χρόνια, θεωρεί πολύ σημαντική υπόθεση αυτή τη σαπουνόφουσκα. Και δείχνει να πιστεύει ότι με τη συμμετοχή της στη... σπουδαία αυτή διοργάνωση, για την οποία πληρώνει μπόλικο παραδάκι, βγάζει προς τα έξω το ελληνικό τραγούδι. Αλλά ελληνικό τραγούδι με αμερικάνικους στίχους δεν γίνεται. Ούτε με μουσική που δεν έχει έστω και μια στοιχειώδη αφετηρία από τον ελληνικό μουσικό κόσμο. Που είναι πολύ πλούσιος. Και σε άλλες εποχές, όχι παρακμής, έχει κάνει θαύματα.

Ωραία τα είπε, την Παρασκευή, η Μαρία Τζιαντζή, στην «Καθημερινή»: «...Γιορτή του τραγουδιού χαρακτήρισαν πολλοί τη Γιουροβίζιον. Σύμφωνοι, αλλά ενός τραγουδιού χωρίς πατρίδα, ενός τραγουδιού που είναι κακή, κάκιστη απομίμηση του αμερικανικού. Ενός τραγουδιού με σημαία ευκαιρίας, που δεν το ακούμε αλλά το καταναλώνουμε, ένα προϊόν μαζί με άλλα προϊόντα».

ΤΑ ΝΕΑ ,

No comments:

Post a Comment