Ροκάροντας με τον Σάκη

Προσωπικά δεν με ξαφνιάζει ούτε μου φαίνεται «exotic» το να στρέφεται κάποιος τραγουδιστής στην ηθοποιία. Από τον Φρανκ Σινάτρα μέχρι τη Ρένα Βλαχοπούλου και από τον Ιβ Μοντάν ως την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, το σινεμά είναι γεμάτο από περιπτώσεις τραγουδιστών που στράφηκαν σε αυτόν κι έκαναν δεύτερη γόνιμη καριέρα. Δεν ανακαλύπτουμε την πυρίτιδα με την περίπτωση Ρουβά, παρά μόνο δείχνει ο καθένας το μέγεθος της προκατάληψής του.

Το «Alter Ego» είναι μια ταινία που επιχειρεί να σηματοδοτήσει μια νέα εποχή στο ελληνικό σινεμά των θεατών, μια ταινία που επιχειρεί να ξαναφέρει τους θεατές στην ελληνική ταινία και στην αίθουσα. Πριν από το «Alter Ego», το δοκίμασαν πετυχημένα και άλλες. Εδώ η δουλειά πάει να γίνει πιο οργανωμένα.

Η επιλογή του Σάκη Ρουβά δείχνει την αγωνία αυτού του κινηματογράφου για σταρ, κι επειδή ακόμα δεν έχει δημιουργήσει δικούς του, καταφεύγει σε σταρ άλλων χώρων της showbiz. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται τον Ρουβά-σταρ δείχνει τις φιλόδοξες διαθέσεις και τις νέες προοπτικές.
Τον βάζουν επικεφαλής ομάδας -ενός μουσικού συγκροτήματος- δεν τον εξαντλούν σε τραγούδια, το ένα κατόπιν του άλλου, φτιάχνουν ένα σενάριο ομάδας της οποίας ηγείται κάποιος κι αυτός είναι ο τραγουδιστής της, που τον παίζει ο Σάκης.

Και η ιστορία του γκρουπ, το οποίο ονομάζεται Alter Ego και δίνει τον τίτλο στην ταινία, διαδραματίζεται μέσω του τραγουδιστή. Παρακολουθούμε τις σχέσεις των μελών του συγκροτήματος και την προσωπική ιστορία του Στέφανου, τις τελευταίες ημέρες του γκρουπ, αλλά και τον έρωτα του Στέφανου για τη Νεφέλη, που επίσης διάγει τις τελευταίες ημέρες. Η αφορμή για να φανούν όλα αυτά θα είναι η εμφάνιση ενός τρίτου προσώπου, μιας κοπέλας απλής, η οποία μπαίνει στη ζωή του ήρωα και του συγκροτήματος.

Στην ταινία, από την παραγωγή μέχρι τον σκηνοθέτη αντιμετωπίζουν με πολύ σύγχρονη αντίληψη την έννοια σταρ, προστατεύουν τον Σάκη και τη φυσική απειρία του, ο μοντέρ Γιώργος Μαυροψαρίδης κάνει θαύματα, η φωτογραφία του Διονύση Κιτσίκη φτιάχνει πολύ μοντέρνα ατμόσφαιρα, οι ήχοι και το digital δείχνουν άλλη προδιαγραφόμενη πορεία στο ελληνικό σινεμά, το σενάριο επιχειρεί με ελλειπτικό τρόπο να καταγράψει μια μελό ιστορία.

Στέκομαι στο σκηνοθέτη, Νικόλα Δημητρόπουλο, ο οποίος είναι νέος και δείχνει τεράστια γνώση, στέκομαι όμως και στον Σάκη, που ναι μεν προστατεύεται αλλά κάνει κι ο ίδιος φιλότιμα τη δουλειά του. Και τελικώς τα καταφέρνει μια χαρά, πάει λίγο παραπέρα από εκεί που θα περίμεναν οι χαιρέκακοι. Ο σκηνοθέτης, πάντως, έχει φτιάξει κλίμα που βοηθάει όλους τους ηθοποιούς οι οποίοι τον πλαισιώνουν και βγαίνει ένα πολύ καλό σύνολο.

Ως προς την παρτενέρ του Σάκη, τη Δανάη Σκιάδη, έχω να πω πως μου θύμισε την αναλογία του ζευγαριού Ρίτσαρντ Γκιρ και Ντέμπρα Γουίνγκερ στο «Ιπτάμενος και τζέντλεμαν», όπου η ηθοποιός με το παίξιμό της βοηθούσε τον σταρ να προβληθεί.



ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ