Και ύστερα σου λένε ιδιωτική πρωτοβουλία, καλύτερη από την κρατική γραφειοκρατία. Ναι, καλά, σαν την πολεοδομία. Γιατί στις ΗΠΑ, είναι τρελοί οι παραγωγοί, γι΄ αυτό πετυχημένοι και δυνατοί. Εδώ άσχετοι και τυφλοί. Στο τέλος της προβολής ένα πράγμα μού ήρθε στο κεφάλι. Α, ρε, τον φουκαρά τον Σάκη!
Εξηγώ για να μην παρεξηγηθώ. Με τις καλύτερες προθέσεις μπήκα στην αίθουσα του «Αlter ego». Πρώτον, να διασκεδάσω και το χειλάκι μου να σκάσει. Και δεύτερον, όσο περισσότερα εισιτήρια οι ψυχαγωγικές τόσο καλύτερα και για τις απαιτητικές. Το Σινεμά- όπως και κάθε μορφή και εκδήλωση καλλιτεχνική- είναι πολλά πράγματα μαζί. Ο αληθινός πλουραλισμός είναι ευρυγώνιος φακός. Επομένως, στα σκουπίδια προκατάληψη, ομοιομορφία και μυωπία. Ανοιχτοί σε όλα, η ζωή γεμάτη από εκατομμύρια εκπλήξεις, χιλιάδες συγκινήσεις. Τα πρώτα σαράντα λεπτά, τρεις, τέσσερις αρσενικοί, κακέκτυπα του «Velvet goldmine», μαϊμουδίζανε sex and drugs των σέβεντις. Δηλαδή γκόμενες της Β΄ Εθνικής, ηλικίας τριάντα, σαράντα, να την πέφτουν με ρυθμούς συρραπτικής μηχανής στον Sakis, τον Κωστή Καλλιβρετάκη και τον Δημήτρη Κουρούμπαλη. Μια, δύο, τρεις- είμαστε χίλιοι δεκατρείς, που λέει και ο Μίκης. Και επειδή η πελατεία πρέπει να έχει βάθος ακόμα και βρεφονηπιακού σταθμού, τίποτα το αισθησιακό, το τολμηρό, το σεξουαλικό. Με πατημένο το τηλεκοντρόλ στην ένδειξη fast forward. Ούτε μισή ολοκληρωμένη σκηνή. Ρεκόρ. Οι Greeks παραγωγοί έχουν εκλάβει το γρήγορο σαν ταχύρρυθμη παρέλαση φωτογραφιών μηνιαίων περιοδικών. Παιδιά, τι κάνουμε; Ρεπεράζ; Ρεπεράζ, λοιπόν. Τι είναι αυτό; Πάντως ούτε δράμα, ούτε ιστορία, ούτε κωμωδία, ούτε τίποτα. Προζέσταμα. Με το που εφορμά η ομάδα στο ψητό, επακολουθεί ένα δακρύβρεχτο δεκαπεντάλεπτο, όπου ο Κωστής Καλλιβρετάκης εγκαταλείπει την επίγεια κόλαση των rich and famous και ο κολλητός του ο Σάκης πέφτει σε κατάθλιψη και μαύρο δάκρυ. Δηλαδή το ρεπεράζ των προηγούμενων σαράντα λεπτών συναντάει το ελληνικό αντίγραφο του Τζιμ Μόρισον. Το τίποτα παρέα με τη μαϊμού για βόλτα στο γύφτικο παζάρι της Αμαλιάδας του Νομού Ηλείας.
Τι μένει για να κλείσω ως ταινία; Φυσικά, μεταμέλεια και ρομαντική κωμωδία. Χαζά παιδιά χαρά γεμάτα. Δηλαδή, η νταλικέρισσα χτυπάει την πόρτα και ο Σάκης βγάζει την πλερέζα και αρχίζει να καθαρίζει ψάρια στο σπίτι της Δανάης Σκιάδη. Τελείωσε; Επί της ουσίας; Ουουουου, από καιρό. Επί της διαδικασίας, όχι. Πώς θα ροκανίσουμε χρόνο; Α ξέρω- θα είπαν η Βάνα Δημητρίου του αόρατου σεναρίου και ο Νικόλας Δημητρόπουλος της άφαντης σκηνοθεσίας. Θα πετάξουμε την μπάλα στις κερκίδες. Έτσι η Ντορέτα Παπαδημητρίου, που πάνω κάτω παραπέμπει σε ξεπλυμένη εξαδέλφη της Χλόης Λιάσκου, ρωτάει τον γκόμενό της Σάκη που στο μεταξύ έχει σκαρφαλώσει στον φράχτη ακόμα και με θηλυκές γάτες. «Δηλαδή χωρίζουμε;». Το γέλιο της αρκούδας. Η Δανάη τούς βλέπει, την πόρτα τού κλείνει, εκείνος τριαντάφυλλα στέλνει και οι δείκτες του ρολογιού με κοιτάνε και γελάνε. Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες, μαραμένες οι ελπίδες μου όλες. Δηλαδή, οι παραγωγοί δεν είχαν δει τα «Έχετε μήνυμα στον υπολογιστή», «French kiss» και «Νotting Ηill»; Ωραία, δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν; Γιατί το μέγιστο ατού αισθηματικών κομεντί είναι η κόντρα. Η χορτοφάγος Μεγκ Ράιαν, με τον σαρκοφάγο και αραχτό Κέβιν Κλάιν. Η big star Τζούλια Ρόμπερτς με τον βιβλιοπώλη Εξαρχείων Χιου Γκραντ. Ωραία, λοιπόν, νταλικέρισσα με φίρμα. Πώς; Απλώς. Αυτή σε στυλ ρέιβ με iΡod ν΄ ακούει, ας πούμε, Soulsavers και με απέχθεια να ρωτάει: Ποιος είναι αυτός ο φλώρος; Και φυσικά ο φλώρος να την κυνηγάει κι αυτή αλλού να κοιτάει. Σασπένς ρεεεε!
Κάπου εδώ τελειώνουν οι χοντρές και αρχίζουν οι ψιλές. Δηλαδή οι στυλίστες δεν πήραν χαμπάρι ότι η φράντζα στο δεξί ημισφαίριο του Σάκη τον μεταμορφώνει σε ετεροθαλή αδελφό του Ανέστη Βλάχου από τον «Φόβο» του Κώστα Μανουσάκη; Και δηλαδή δεν γνωρίζουν ότι τα τελευταία δέκα χρόνια no drugs και no partouza στο ροκ, αντιθέτως clean, shave και κοστούμια; Και δηλαδή δεν κατάλαβαν ότι εκτός των άλλων έπρεπε να μονομαχήσει η ποπ μουσική με το hard rock της νταλίκας; Και ακόμα- το πιο στοιχειώδες Ουότσονδεκαπεντα-εικοσάχρονες στο κρεβάτι του Σάκη, όχι τριανταροφευγάτες. Και δηλαδή, ποιο το styling; Μπαίνουμε από του Ζara μέχρι Sotris και Louisa και ανάκατα τούς φοράμε ό,τι βρούμε κι ό,τι γουστάρουμε; Αέρα πατέρα. Εκ της γενέσεως το κακό. Πρώτα βρήκαν τον Σάκη, ύστερα άρχισαν να ασχολούνται με το «προϊόν». Δηλαδή προϊόν, που λένε, δεν είναι η ταινία αλλά ο Σάκης. Που σημαίνει, ό,τι και να παίξει ο Μπραντ Πιτ θα τρέξουν τα κορόιδα. Τι πιο προσβλητικό για το κοινό. Άντε να πάνε στο Χόλιγουντ να το πούνε αυτό, να φάνε πόρτα από το αφεντικό.
Το πρόβλημα δεν είναι οι σεναριογράφοι και οι σκηνοθέτες αλλά οι παραγωγοί. Πράγμα που σημαίνει ότι η «Πολίτικη κουζίνα» είναι εντελώς του Τάσου Μπουλμέτη. Πράγμα που σημαίνει ότι ο αναλφαβητισμός αρχίζει από τον χρηματοδότη. Πράγμα που σημαίνει ότι για τα χάλια του «Παναθηναϊκού» φταίει η προεδράρα. Όπως με το Κέντρο Κινηματογράφου, έτσι και με την ιδιωτική πρωτοβουλία. Ενός αχταρμά μύριοι αχταρμάδες έπονται. Με κατάληξη. Έκανε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο!
TA NEA
No comments:
Post a Comment