Θριαμβεύσαμε! Τρίτο βραβείο στη Γιουροβίζιον ο Σάκης Ρουβάς· καλύτερα τα έχει πάει διεθνώς μόνο η Εθνική Μπάσκετ το 1987, που βγήκε πρωταθλήτρια Ευρώπης - αλλά αυτοί ήσαν καμιά δεκαριά ενώ ο Σάκης μόνος. Οι εθνικόφρονες τι έχουν καταφέρει; Πόσα διεθνή βραβεία έχει πάρει ο Νταλάρας και οι συν αυτώ που τους τρώει συνεχώς το μαράζι για τη φτωχολογιά και τα δίκαια του έθνους; Πότε τόλμησαν να εκτεθούν στον ανταγωνισμό, να διακινδυνεύσουν σε φεστιβάλ τραγουδιού τη θέση τους; Από κομματικό σε πατριωτικό φεστιβάλ ήσαν οι διαδρομές τους. Οι διεθνιστές είμαστε και ομορφότεροι και γενναιότεροι, ημερολόγιό μου.
Ολοι αυτές τις ημέρες ασχολούνται με τη Eurovision και τον Σάκη Ρουβά, ή καλύτερα με τον «Saki» και τη Eurovision. Δεν είναι το τραγούδι αυτό που ξεσηκώνει, δεν ήταν ούτε και οι προσδοκίες της ενδεχόμενης νίκης που μας καθήλωσαν. Είναι ο ίδιος ο Σάκης, οι ευσεβείς πόθοι κάθε άνδρα να του μοιάσει και καθεμιάς μας να τον οικειοποιηθεί, να τον νιώσει δίπλα της, δικό της - αν και σε αυτή την περίπτωση κάνουμε και την υποχώρησή μας: χωρίς να μας ενοχλεί και πολύ, τον μοιραζόμαστε. Αλλωστε ο Σάκης δεν επιτρέπεται να ανήκει. Είναι ΔΧ.
Ας μην τον αγγίζουμε καν, ας μεσολαβεί η οθόνη της τηλεόρασης, ας κινείται χιλιόμετρα μακριά μας: για μας υπάρχει, είναι η υλοποίηση της φαντασίωσής μας. Είναι το «φτιάξιμο» της ημέρας μας.
Το αρνητικό μέσα σε όλη αυτή την ομορφιά που μας μαγνητίζει, σε αυτό το χαμόγελο που μας αιχμαλωτίζει; Υπάρχει μόνο ένα. Πρόκειται για την υπέρτατη αδικία στη ζωή. Για τούτο, σε αυτή την περίπτωση είμαι υπέρ της κλωνοποίησης:
Οχι άλλα πρόβατα-Ντόλι κλώνοι!
Ναι, στους κλώνους του Σάκη!
Ο Σάκης επιβάλλεται να χρησιμοποιηθεί ως κλώνος, η επιστήμη να ταχθεί στον βωμό της καλαισθησίας, να βοηθήσει να ομορφύνει ο κόσμος γύρω μας, να αποκτήσουμε από μικρές ηλικίες εικαστική συνείδηση. Απειροι Σάκης να κυκλοφορούν στους δρόμους, στα μαγαζιά, στα bar, στα club, παντού. Να μπορούμε να τους κοιτάζουμε χωρίς να παρεμβάλλεται η οθόνη της τηλεόρασης, να μπορούμε να τους αγγίζουμε! Φθάνει μόνο να μας χαμογελούν· αν μας τραγουδούν κιόλας, ακόμη καλύτερα.
Το να μιλάνε, δεν το θεωρώ απαραίτητο. Αν μάλιστα έχει προχωρήσει αρκετά η επιστήμη στον τομέα της κλωνοποίησης, θα ζητούσα όταν μιλάει να λέει και συγκεκριμένες φράσεις, όπως «σήμερα είσαι μια θεά», «τι μπορώ να κάνω για να νιώσεις ευτυχισμένη;» - τέτοια.
H καθημερινότητά μας είναι γεμάτη ευθύνες, τρέξιμο, άγχος, δουλειά, αλλά αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ δεν είναι ούτε το μαγείρεμα ούτε το πλύσιμο ούτε καν το σιδέρωμα ούτε και τα παιδιά. Αυτό που δεν αντέχω είναι η ασχήμια και η κακογουστιά γύρω μου. Θέλω ένα Σάκη δίπλα μου στη δουλειά, θέλω ένα Σάκη δίπλα μου στο αυτοκίνητο, θέλω ένα Σάκη τροχονόμο, θέλω πολλούς Σάκης να με εξυπηρετούν στις διάφορες υπηρεσίες, θέλω ο μανάβης μου να είναι Σάκης, το ίδιο και ο κρεοπώλης μου, ο περιπτεράς, ο ταξιτζής, ο δάσκαλος των παιδιών μου...
Θέλω να ξυπνάω το πρωί και να ξεκινάω τη μέρα μου με όμορφες εικόνες, να τη συνεχίζω και να πέφτω στο κρεβάτι μου με ένα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας για την τελειότητα που θα με περικλείει καθημερινά.
Πρέπει όλες εμείς οι γυναίκες να ψηφίζουμε και να επιλέγουμε περίπου κάθε πέντε χρόνια τους κλώνους που θέλουμε να κυκλοφορούν γύρω μας. Οχι, έλεος - δεν αντέχω άλλες κοιλιές ούτε φαλάκρες.
Θέλω να ζω σε έναν κόσμο θεϊκά πλασμένο. Θέλω γύρω μου Σάκης, Μπραντ Πιτ, Κλούνεϊ. Και τότε θα φωνάξω:
Ναι, στην κλωνοποίηση!
Ζήτω η επιστήμη!
Ζήτω ο παράδεισος!
ΤΟ ΒΗΜΑ ,
Ολοι αυτές τις ημέρες ασχολούνται με τη Eurovision και τον Σάκη Ρουβά, ή καλύτερα με τον «Saki» και τη Eurovision. Δεν είναι το τραγούδι αυτό που ξεσηκώνει, δεν ήταν ούτε και οι προσδοκίες της ενδεχόμενης νίκης που μας καθήλωσαν. Είναι ο ίδιος ο Σάκης, οι ευσεβείς πόθοι κάθε άνδρα να του μοιάσει και καθεμιάς μας να τον οικειοποιηθεί, να τον νιώσει δίπλα της, δικό της - αν και σε αυτή την περίπτωση κάνουμε και την υποχώρησή μας: χωρίς να μας ενοχλεί και πολύ, τον μοιραζόμαστε. Αλλωστε ο Σάκης δεν επιτρέπεται να ανήκει. Είναι ΔΧ.
Ας μην τον αγγίζουμε καν, ας μεσολαβεί η οθόνη της τηλεόρασης, ας κινείται χιλιόμετρα μακριά μας: για μας υπάρχει, είναι η υλοποίηση της φαντασίωσής μας. Είναι το «φτιάξιμο» της ημέρας μας.
Το αρνητικό μέσα σε όλη αυτή την ομορφιά που μας μαγνητίζει, σε αυτό το χαμόγελο που μας αιχμαλωτίζει; Υπάρχει μόνο ένα. Πρόκειται για την υπέρτατη αδικία στη ζωή. Για τούτο, σε αυτή την περίπτωση είμαι υπέρ της κλωνοποίησης:
Οχι άλλα πρόβατα-Ντόλι κλώνοι!
Ναι, στους κλώνους του Σάκη!
Ο Σάκης επιβάλλεται να χρησιμοποιηθεί ως κλώνος, η επιστήμη να ταχθεί στον βωμό της καλαισθησίας, να βοηθήσει να ομορφύνει ο κόσμος γύρω μας, να αποκτήσουμε από μικρές ηλικίες εικαστική συνείδηση. Απειροι Σάκης να κυκλοφορούν στους δρόμους, στα μαγαζιά, στα bar, στα club, παντού. Να μπορούμε να τους κοιτάζουμε χωρίς να παρεμβάλλεται η οθόνη της τηλεόρασης, να μπορούμε να τους αγγίζουμε! Φθάνει μόνο να μας χαμογελούν· αν μας τραγουδούν κιόλας, ακόμη καλύτερα.
Το να μιλάνε, δεν το θεωρώ απαραίτητο. Αν μάλιστα έχει προχωρήσει αρκετά η επιστήμη στον τομέα της κλωνοποίησης, θα ζητούσα όταν μιλάει να λέει και συγκεκριμένες φράσεις, όπως «σήμερα είσαι μια θεά», «τι μπορώ να κάνω για να νιώσεις ευτυχισμένη;» - τέτοια.
H καθημερινότητά μας είναι γεμάτη ευθύνες, τρέξιμο, άγχος, δουλειά, αλλά αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ δεν είναι ούτε το μαγείρεμα ούτε το πλύσιμο ούτε καν το σιδέρωμα ούτε και τα παιδιά. Αυτό που δεν αντέχω είναι η ασχήμια και η κακογουστιά γύρω μου. Θέλω ένα Σάκη δίπλα μου στη δουλειά, θέλω ένα Σάκη δίπλα μου στο αυτοκίνητο, θέλω ένα Σάκη τροχονόμο, θέλω πολλούς Σάκης να με εξυπηρετούν στις διάφορες υπηρεσίες, θέλω ο μανάβης μου να είναι Σάκης, το ίδιο και ο κρεοπώλης μου, ο περιπτεράς, ο ταξιτζής, ο δάσκαλος των παιδιών μου...
Θέλω να ξυπνάω το πρωί και να ξεκινάω τη μέρα μου με όμορφες εικόνες, να τη συνεχίζω και να πέφτω στο κρεβάτι μου με ένα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας για την τελειότητα που θα με περικλείει καθημερινά.
Πρέπει όλες εμείς οι γυναίκες να ψηφίζουμε και να επιλέγουμε περίπου κάθε πέντε χρόνια τους κλώνους που θέλουμε να κυκλοφορούν γύρω μας. Οχι, έλεος - δεν αντέχω άλλες κοιλιές ούτε φαλάκρες.
Θέλω να ζω σε έναν κόσμο θεϊκά πλασμένο. Θέλω γύρω μου Σάκης, Μπραντ Πιτ, Κλούνεϊ. Και τότε θα φωνάξω:
Ναι, στην κλωνοποίηση!
Ζήτω η επιστήμη!
Ζήτω ο παράδεισος!
ΤΟ ΒΗΜΑ ,
No comments:
Post a Comment