Ευτυχώς, δεν κερδίσαμε...

Η Ελλάδα (για την ακρίβεια ο Σάκης Ρουβάς) έκανε μια ευπρόσωπη εμφάνιση στον φετινό διαγωνισμό Γιουροβίζιον. Ευπρόσωπη με την έννοια ότι ήταν μια εμφάνιση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του -τάχα ευρωπαϊκού- αυτού διαγωνισμού, που θέλει όλους τους συμμετέχοντες λες κι έχουν βγει από το ίδιο καλούπι. Με κυρίαρχα στοιχεία την κίνηση, το χρώμα, το περίεργο, το εντυπωσιακό. Και τα τραγούδια όλα σχεδόν στην αγγλική, μολονότι στα περισσότερα δεν ξεχωρίζουν παρά δύο ή τρεις λέξεις.

Παρ' όλα αυτά, παρ' όλο δηλαδή ότι τα δώσαμε όλα, παρ' όλο ότι είχαμε εκ των προτέρων μια καλή αποδοχή (ακόμα και από τους Τούρκους), δεν κατακτήσαμε την πολυπόθητη πρωτιά (κι αν χάνεις μ' έναν Σάκη, τι ελπίδες απομένουν;). Μας φάγανε, εκτιμήθηκε, οι συμμαχίες των Βορείων (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε εναντίον των συμμαχιών- έχουμε κι εμείς τις σταθερές μας, με πρώτη εκείνη των αδελφών Κυπρίων).

Η τρίτη θέση που κατάκτησε ο Σάκης δεν είναι βέβαια καθόλου ευκαταφρόνητη - δεν είναι όμως η πρώτη. Και ευτυχώς. Γιατί φανταστείτε τι θα γινόταν. Για καιρό δεν θα είχαμε άλλο θέμα. Εθνικός ήρωας ο Σάκης, εθνικός ύμνος και πρότυπο... ελληνικού τραγουδιού το «Shake it», ενώ επί έναν χρόνο θα είχαμε να φτιαχνόμαστε για τη διοργάνωση του διαγωνισμού στα ημέτερα εδάφη.

Για να φιλοξενήσουμε τι; Ενα ισοπεδωτικό τραγούδι, χωρίς εθνικό στοιχείο (ή, άντε κάποιο πασάλειμμα). Ενα τραγούδι που, αν δεν γνωρίζουμε τη χώρα προέλευσης των εκτελεστών του, είναι αδύνατον να αναγνωρίσουμε την ταυτότητά του. Ενα τραγούδι στα μέτρα μιας αγοράς που τα θέλει όλα αστραφτερά, φασαριόζικα, εφήμερα, κενά περιεχομένου.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ