Κι όμως, ηθοποιός ο Σάκης!

Όλα είναι πιθανά. Όπως η Νέα Δημοκρατία πορεύεται με τον Σαμαρά.
Το ίδιο περίπου και με τον Σάκη Ρουβά. Δρασκελίστε το κατώφλι και θα πάθετε ζημιά. «Στα άκρα» (Duress). Μια ταινία που αξίζει τα λεφτά. Χωρίς Ρουβίτσες, κοιλιακούς, ναρκισσισμούς και άλλους τέτοιους γελοίους προσδιορισμούς. Ο τολμών νικά!

Εξηγώ τι μου συνέβη χωρίς να υπερβάλω μισή λέξη. Μπήκα με προκατάληψη, καχυποψία και επιθετική μανία. Φταίω; Καθόλου. Το «Αlter ego» από τα σκουπίδια του ελληνικού σινεμά. Άντε, είπα μέσα μου. Το μαρτύριο αρχίζει. Σαν το κουτάλι με το μουρουνέλαιο να βρισκόταν μισό πόντο από το στόμα μου. Με το που πέφτουν τα γράμματα το κουτάλι απομακρύνθηκε.

Με το που πέρασαν τα πρώτα δέκα λεπτά άρχισα να τσιμπιέμαι μπας και μπήκα σε λάθος σινεμά. Με το που τελείωσε η ταινία έμεινα να χάσκω σαν χάνος από την κωλοτούμπα του Σάκη Ρουβά. Απλός, λιτός, δωρικός, σωστός. Ηθοποιός κανονικός. Μα πώς; Τα πάντα είναι δυνατά. Στον έρωτα και την τέχνη. Μ΄ αυτή τη σειρά. Αρκεί ένα καλογραμμένο σενάριο και μια στρωτή, αξιοπρεπής σκηνοθεσία. Τότε κηδεία οι κοιλιακοί του Σάκη Ρουβά. Γυναίκες, παρακαλώ μην κλαίτε. Που το αγόρι πήρε τον ρόλο του στα σοβαρά.

Το στόρι του Τζιμ Κέχο, η απόδειξη ενός θεωρήματος. Ανατριχιαστικού θεωρήματος. Πως δηλαδή άπαντες κρύβουμε έναν μικρό, αόρατο, δολοφόνο μέσα μας. Εξαρτάται από τις συνθήκες. Πάνω κάτω το ίδιο επιχείρησε να αποδείξει με την πρώτη του σκηνοθεσία και ο Ντένης Ηλιάδης στο horror thriller «Τελευταίο σπίτι αριστερά». Παλιά ιστορία. Το μισό και πλέον αμερικανικό σινεμά πίνει νερό απ΄ αυτήν την πηγή. Επιβίωση, αυτοάμυνα, εξολόθρευση. Όμως ο Κέχο προτίμησε την ευθεία γραμμή, τη συμπύκνωση και την ανατροπή. Το εξηγώ:

Ο Ρίτσαρντ (δηλαδή ο Μάρτιν Ντόνοβαν, από τους πρωταγωνιστές του Χαλ Χάρτλεϊ, του επονομαζόμενου ο «Αμερικανός Ζαν Λικ Γκοντάρ») είναι χήρος και πατέρας μιας μικρής ιδιαίτερης κόρης. Ο θάνατος της γυναίκας του κατοικεί σε κάθε μόριο της ύπαρξής του. Το φάντασμά της, οι ενοχές του. Η απουσία της, η παραλυσία του. Το ταξίδι μιας μέρας μέσα στη νύχτα. Ατέλειωτη νύχτα. Απροσμέτρητο το σκότος που κυκλοφορεί μέσα του. Έτοιμος να συναντήσει τον θάνατό του. Τη δοκιμασία του. Και τη συναντάει. Σε ένα γειτονικό καφέ που πουλάει ντόνατς.

Ο Ρίτσαρντ πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος Ξαφνικά, έτσι από το πουθενά, μπουκάρει ο Σάκης Ρουβάς. Εντελώς διαφορετικός. Μέσα και έξω αλλιώτικος ολοσχερώς. Εδώ παθαίνει καραπλακάρα ο ελληνικός γυναικωνίτης ο γνωστός. Έχει σημασία αυτό. Με απλό μπουφάν, χωρίς φράντζα και καθόλου ναρκισσισμό. Ένας τύπος καθημερινός. Μπουκάρει και τον υπάλληλο σκοτώνει. Έτσι στην ψύχρα και με τη μία. Η συνέχεια ακόμα πιο μακριά. «Αν μιλήσεις», λέει στον αθώο, εμβρόντητο Ρίτσαρντ, «θα κάνω την κόρη σου κιμά». Αυτός είναι ο πρώτος αιφνιδιασμός. Ο δεύτερος εξίσου σκληρός. Φεύγοντας αφήνει πίσω ίχνη από τον γενετικό κώδικα του Ρίτσαρντ. Ποιος ο δολοφόνος; Μα φυσικά ο αθώος. Η συνέχεια με ξεπερνάει. Γιατί σ΄ αυτήν την επίγεια κόλαση ουδείς αθώος!

Προσέξτε τώρα την επαγωγική διαδικασία, η οποία προκύπτει από τη σκη νοθεσία. Γιατί ο δολοφόνος από το πουθενά; Τρεις οι λόγοι. Πρώτον, επειδή ο Ρίτσαρντ επιδιώκει, ελκύει, είναι διαθέσιμος για μια σκληρή δοκιμασία. Δεύτερον, επειδή το τυχαίο είναι πάντα ρεαλιστικό. Και τρίτον, επειδή, μορφολογικά, αλλά και λειτουργικά, από τη δραματουργία ο δολοφόνος είναι η άλλη όψη του Ρίτσαρντ. Αντίθετοι σε όλα. Επομένως δίδυμοι από την ίδια μήτρα. Περίλυπος ο πρώτος. Κυνικός ο δολοφόνος. Αποτελειωμένος ψυχολογικά ο χήρος. Αεράτος και στοχοπροσηλωμένος ο Ρουβάς. Συγκοινωνούντα δοχεία. Επομένως; Απλό. Η ταινία λειτουργεί σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι το ρεαλιστικό. Το ορατό. Το δεύτερο είναι το ψυχολογικό. Με έναν λόγο, ο δολοφόνος είναι η σκοτεινή πλευρά του Ρίτσαρντ. Γι΄ αυτό πέφτει out of the blue. Γι΄ αυτό μοιάζουν σαν ξαδέλφια. Γι΄ αυτό ο δολοφόνος γνωρίζει τα πάντα για τη ζωή και την οικογενειακή κατάσταση του θύματός του. Γι΄ αυτό και ο τίτλος «Duress», που σημαίνει «Υπό ψυχολογική πίεση». Όλα σ΄ αυτήν την ιστορία είναι σκοτεινά. Για δες που ο Σάκης χώθηκε τόσο μα τόσο βαθιά!

Ταγμένος λοιπόν ο δολοφόνος να τραβήξει τον Ρίτσαρντ στην κόλαση. Επομένως δεν προσομοιάζει με κανέναν serial killer του αμερικανικού σινεμά. Στην πραγματικότητα δεν είναι serial killer. Είναι το υποσυνείδητο ενός τυπικού Αμερικανού οικογενειάρχη και ο αρχάγγελος του Σατανά! Πολιτισμένος εξωτερικά. Βάρβαρος εσωτερικά. Όπως ο Κουρτζ της «Αποκάλυψης τώρα» του Κόπολα. Αρχετυπικός ήρωας. Λάτρευε και διάβαζε Τ. Σ. Έλιοτ και την άλλη στιγμή αποκεφάλιζε ανθρώπινα πλάσματα.

Το δίδυμο Μάρτιν Ντόνοβαν- Σάκης Ρουβάς, η επιτομή του δίδυμου πολιτισμός- βαρβαρότητα. Πάω μακριά; Κι όμως. Η αμερικανική κοινωνία, αλλά και κάθε δυτική, πηγαινοέρχονται ανάμεσα σ΄ αυτούς τους δύο πόλους. Να το τραβήξω ακόμα πιο μακριά; Ο Θεός μέσα από τον Σατανά. Και τούμπαλιν. Ο νεαρός Καναδός σκηνοθέτης Τζόρνταν Μπάρκερ γκρεμίζει την ιδεολογία του προτεσταντισμού που διαπερνάει εννιά στις δέκα ταινίες του Αmerican Cinema. Το Καλό και το Κακό, μια ενιαία οντότητα. Μίσους, καταστροφής και διαστροφής.

Κοίτα να δεις. Μόλις με δύο πρόσωπα. Μέσα σε ελάχιστους χώρους. Χωρίς ωκεανούς από αίματα. Με νυχτερινά πλάνα. Από μια ταινία κόστους μόλις 1,5 εκατ. δολαρίων. Μια Β-Μovie δηλαδή. Να προκύπτουν τόσα νοήματα. Σου έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Αυτή η μαγεία του έρωτα. Αυτή και της τέχνης η φαντασία. Να ΄ναι όλοι τους καλά. Ευχαριστώ από ψυχής πολύ βαθιά!

ΒΑΘΜΟΙ= 7 (η προκατάληψη σκοτώνει)

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ