Το Χάρισμα...και οι «ταμπέλες» (eng)

Πήγα και είδα για πρώτη φορά στη σκηνή τον Σάκη Ρουβά. Στο «Χάος». Και θα την πω τη γνώμη μου. Ψύχραιμα. Και ας θεωρηθώ βλάσφημος. Και ας καταφτάσουν οι ανώνυμες επιστολές ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, με πείρα μακράν στην παραλαβή τους, ως φαίνεται, έγραψε προ ημερών για το προσφιλές σπορ αυτών των «τετραπόδων»... Θα την πω, αφήνοντας κατά μέρος όλο αυτό το «πλέγμα» που καλύπτει τον χώρο του νυκτερινού θεάματος και όλη αυτή την ατμόσφαιρα που είδα γύρω μου και που δεν με αφορά. Το παιδί, ναι, είναι «σταρ». Τι θα πει «σταρ»; Ότι δεν είναι απλά ένα πολύ όμορφο αγόρι που χτυπιούνται από κάτω για πάρτη του τα κοριτσάκια. Αλλά ότι έχει Χάρισμα. Ότι λάμπει και αστράφτει και βροντάει και σπαρταράει πάνω στη σκηνή, ότι δίνεται σ' αυτό που κάνει. Με μια κίνηση και μια σκηνική παρουσία μοναδικές. Τα τραγούδια που λέει; Και βέβαια δεν έχουν μεγάλη σχέση μ' αυτό που λέμε «σύγχρονο ελληνικό τραγούδι». Αλλά επειδή ακριβώς δεν έχουν σχέση, η ικανότητά του να τα κάνει θέαμα αυτό το θέαμα που κάνει προβάλλεται ακόμη περισσότερο.

Ο Σάκης Ρουβάς, επανειλημμένα και κατά τον ρατσιστικότερο τρόπο διαπομπευμένος, «κραγμένος» θα ήταν το σωστότερο ε, δεν ήταν και δύσκολο αυτό, εύκολη η «λεία»... αντέχει εντούτοις εδώ και οκτώ χρόνια. Δεν είναι τυχαίο. Και δεν πιστεύω ότι αποτελεί μόνο «προϊόν» της αγοράς. Αντίθετα είμαι σίγουρος ότι απλώς περιμένει θέμα χρόνου είναι τους ανθρώπους που θα αναδείξουν το Χάρισμα που διαθέτει. Γιατί, ναι, διαθέτει Χάρισμα! Και να δείτε που θα βρεθούν οι άνθρωποι αυτοί. Και ότι μετά κάποια χρόνια θα μιλάμε για τον Ρουβά με άλλο ύφος. Να θυμίσω μόνο τι έλεγαν στη δεκαετία του '60 για τον Στέλιο Καζαντζίδη ε, όχι βέβαια, θα ήταν εντελώς βλακώδες να κάνω συγκρίσεις... που σήμερα θεωρούμε τη φωνή του εθνικό κεφάλαιο ή τι λέγαμε πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, όταν πήγε να κάνει τους «Δαίμονες», για την Άννα Βίσση, που σήμερα θεωρούμε ανεπανάληπτη σόου γούμαν. Ναι, ξέρω να ξεχωρίζω τα τραγούδια του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη από το σκουπιδαριό και ξέρω να ξεχωρίζω τα κείμενα του Σαίξπηρ και του Μπέκετ από τις ελληνικές σαβουρο-φάρσες, αλλά εμένα με γέμισαν και η Παξινού και η Ρένα Ντορ και με γεμίζουν και η Κάλλας και η Πιάφ και ο Μπρούκνερ και ο Κραουνάκης και η Φαραντούρη και η Βίσση και ο Ίαν Μακ Κέλεν και ο Αυλωνίτης και ο Νταλάρας και ο Ζακ Μπρελ και ο Σαίξπηρ και ο Φεντό... Τα μεγέθη δεν συγκρίνονται, αλλά ούτε το Χάρισμα θάβεται. Όσο για το «Ήθος» που, υποτίθεται, συνοδεύει την αφοσίωση στα «μεγάλα και στα αληθινά», ε, εκεί επιτρέψτε μου πια να έχω αμφιβολίες. Ισχυρές. Η πραγματικότητα με έχει διαψεύσει τόσες φορές... Οικτρά. Γιατί, λοιπόν, να σπεύδουμε τόσο εύκολα να γίνουμε τιμητές και τόσο εύκολα να καρφώσουμε με «ταμπέλες». Οι καιροί μάς διαψεύδουν.

ΤΑ ΝΕΑ , 16-02-1999

The gift and the labels
I saw Sakis on stage for the first time in Chaos. And I want to phrase my opinion, coolheaded and without passion and prejudice. Even if I am considered a heretic by the silent and not so silent majority, who have nothing better to do than label other people. The kid is a star. What does that mean? He is not just a beautiful face and a body that makes girlies scream and shout. He has charisma. He sings and he glows and gives everything he has on stage. He has a unique presence that dominates the shows he participates in. What about the songs he sings? Well they are certainly not typical “modern Greek songs”. But that doesn’t mean they are to be looked down. It doesn’t mean that they are silly or not difficult enough or trash as some people want to call them.

Sakis has been looked down and has fallen prey to all sort of serious critics. Well guess what? After eight years he is still standing. That is not pure fluke of chance. It is just a matter of time before he becomes the huge star he is meant to be. Because, like I said before he has charisma. And be certain that a time will come when his star quality will be widely recognized. Let me just remind you what people said in the 60’ s about Kazantzidi (no I wouldn’t dare to make a comparison) that today is considered a national treasure. Or what was said about Anna Vissi, which today is the undisputed No 1 Greek female singer. I can tell the difference between trash and quality. I can’t compare uneven thing but cannot bury charisma either. As for the “character” and “integrity” and the devotion to the “noble and true”, that some people say Sakis lacks and other serious singers don’t, well allow me to have my serious doubts. Time has a way of proving us wrong so let’s don’t label anyone yet.

TA NEA