Τρίτη μεσημέρι, 15 του μήνα, η περιήγηση στη Λισσαβώνα καταλήγει στο άγαλμα του Χριστού (Christo Rei) στην ανατολική όχθη του ποταμού Τάγου, όπου φτάνεις περνώντας από την κρεμαστή γέφυρα της 25ης Απριλίου (ημέρα ανατροπής του δικτάτορα Σαλαζάρ).
Απαντες μένουν έκθαμβοι από τα 82,5 μέτρα της βάσης που στηρίζει το χτισμένο με έξοδα της εκκλησίας από το μακρινό 1955 άγαλμα του Ιησού (απόρροια της επίσκεψης του καρδιναλίου της πορτογαλικής εκκλησίας στο Ρίο ντε Ζανέιρο 15 χρόνια πριν). Το ύψος του αγάλματος 26 μέτρα, όπως και από τη μία άκρη των απλωμένων χεριών του έως την άλλη.
Στη βάση, ένα λιτό καθολικό εκκλησάκι. Η πίστη δεν έχει να κάνει με το τι ναό επισκέπτεσαι. Ολοι μπαίνουν μέσα και νιώθουν το δέος. Η προσευχή και παράκληση μία, βγαλμένη μέσα από την ψυχή. Να είμαστε όλοι εδώ στην Πορτογαλία καλά και να τα καταφέρουμε με τους Ισπανούς.
Τετάρτη πρωί. Το ξενοδοχείο Sheraton, αρχηγείο της ελληνικής αποστολής στο EURO, πολιορκείται από τους Ελληνες φιλάθλους που δεν έχουν εισιτήρια για τον αγώνα αλλά και τους υπόλοιπους που το έχουν σημείο αναφοράς πριν από τους αγώνες. Η πίστη για την επιτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων.
Το σκηνικό παίρνει άλλη μορφή μόλις εμφανίζεται ο Σάκης Ρουβάς! Χαμός. Πραγματικός σταρ, αγαπητός σε όλο τον κόσμο, γίνεται το επίκεντρο της προσοχής, αν και ο ίδιος δεν το επιζητά και γι' αυτό σχεδόν αμέσως «κρύβεται» στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Λίγο αργότερα, κι ενώ πλησιάζει η ώρα του αγώνα, αφήνει τον εαυτό του στα χέρια της μακιγιέζ που του βάφει το πρόσωπο με τα ελληνικά χρώματα. Βγαίνει από το ξενοδοχείο κι ως ένας από τους υπόλοιπους 4.000 Ελληνες πηγαίνει στο γήπεδο, που απέχει μόλις 100 μέτρα.
Οι τριάντα χιλιάδες θέσεις τού «Μπέσα» κατάμεστες στην πλειοψηφία τους από Ισπανούς, οι οποίοι είχαν πλημμυρίσει το Πόρτο από νωρίς το πρωί. Ενα... τσιγάρο δρόμο απέχει η χώρα τους από την Πορτογαλία. Παρά τις φωνές και την αριθμητική υπεροχή την εξέδρα δεν καταφέρνουν να την ελέγξουν. Οι δικοί μας δεν καταλαβαίνουν τίποτα. «Ελλάς ολέ», «Ελλάς μπορείς να προκριθείς», «Νίκη και στην Μπέσα, Ελλαδάρα ολέ». Ο εθνικός ύμνος, σύνθημα στα χείλη όλων.
Το λάθος του Μιχάλη (Καψή), το γκολ του Μοριέντες και η υπεροχή των Ισπανών στο πρώτο ημίχρονο αδιάφορα και αδύναμα να πτοήσουν τον κόσμο. «Δεν ξενερώνω και τραγουδάω, Ελλάδαρα σ' αγαπάω», «Ελλαδάρα βάλε ένα γκολ». Σέντρα Τσιάρτας, σουτ Χαριστέας, γκολ, 1-1. Ηδονή. Δύναμη. Οι Ισπανοί βουβοί, οι Ελληνες ακόμη δυνατότεροι. Ο Χαριστέας στην εξέδρα μας, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, για τα πανηγύρια.
Ο Μίχελ σφυρίζει τη λήξη. Οι Ισπανοί δεν μπορούν να πιστέψουν τι κάζο έχουν πάθει γι' άλλη μία φορά. Οι διεθνείς, ένα κουβάρι, μαζί με τον Ρεχάγκελ τρέχουν στο πέταλο. Πρέπει και θέλουν να βγάλουν από την καρδιά τους το μεγάλο ευχαριστώ προς τον κόσμο. Ολοι, πιασμένοι χέρι χέρι, αρχίζουν το παραδοσιακό «όλε-όλε». Οι παίκτες θέλουν πάνε στα αποδυτήρια, αλλά εμείς εκεί. Το πανηγύρι δεν λέει να πάρει τέλος. Ουδείς μπορεί να πιστέψει την τρέλα των Ελλήνων και κυρίως την αγάπη τους (επιτέλους) γι' αυτή την ομάδα.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Απαντες μένουν έκθαμβοι από τα 82,5 μέτρα της βάσης που στηρίζει το χτισμένο με έξοδα της εκκλησίας από το μακρινό 1955 άγαλμα του Ιησού (απόρροια της επίσκεψης του καρδιναλίου της πορτογαλικής εκκλησίας στο Ρίο ντε Ζανέιρο 15 χρόνια πριν). Το ύψος του αγάλματος 26 μέτρα, όπως και από τη μία άκρη των απλωμένων χεριών του έως την άλλη.
Στη βάση, ένα λιτό καθολικό εκκλησάκι. Η πίστη δεν έχει να κάνει με το τι ναό επισκέπτεσαι. Ολοι μπαίνουν μέσα και νιώθουν το δέος. Η προσευχή και παράκληση μία, βγαλμένη μέσα από την ψυχή. Να είμαστε όλοι εδώ στην Πορτογαλία καλά και να τα καταφέρουμε με τους Ισπανούς.
Τετάρτη πρωί. Το ξενοδοχείο Sheraton, αρχηγείο της ελληνικής αποστολής στο EURO, πολιορκείται από τους Ελληνες φιλάθλους που δεν έχουν εισιτήρια για τον αγώνα αλλά και τους υπόλοιπους που το έχουν σημείο αναφοράς πριν από τους αγώνες. Η πίστη για την επιτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων.
Το σκηνικό παίρνει άλλη μορφή μόλις εμφανίζεται ο Σάκης Ρουβάς! Χαμός. Πραγματικός σταρ, αγαπητός σε όλο τον κόσμο, γίνεται το επίκεντρο της προσοχής, αν και ο ίδιος δεν το επιζητά και γι' αυτό σχεδόν αμέσως «κρύβεται» στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Λίγο αργότερα, κι ενώ πλησιάζει η ώρα του αγώνα, αφήνει τον εαυτό του στα χέρια της μακιγιέζ που του βάφει το πρόσωπο με τα ελληνικά χρώματα. Βγαίνει από το ξενοδοχείο κι ως ένας από τους υπόλοιπους 4.000 Ελληνες πηγαίνει στο γήπεδο, που απέχει μόλις 100 μέτρα.
Οι τριάντα χιλιάδες θέσεις τού «Μπέσα» κατάμεστες στην πλειοψηφία τους από Ισπανούς, οι οποίοι είχαν πλημμυρίσει το Πόρτο από νωρίς το πρωί. Ενα... τσιγάρο δρόμο απέχει η χώρα τους από την Πορτογαλία. Παρά τις φωνές και την αριθμητική υπεροχή την εξέδρα δεν καταφέρνουν να την ελέγξουν. Οι δικοί μας δεν καταλαβαίνουν τίποτα. «Ελλάς ολέ», «Ελλάς μπορείς να προκριθείς», «Νίκη και στην Μπέσα, Ελλαδάρα ολέ». Ο εθνικός ύμνος, σύνθημα στα χείλη όλων.
Το λάθος του Μιχάλη (Καψή), το γκολ του Μοριέντες και η υπεροχή των Ισπανών στο πρώτο ημίχρονο αδιάφορα και αδύναμα να πτοήσουν τον κόσμο. «Δεν ξενερώνω και τραγουδάω, Ελλάδαρα σ' αγαπάω», «Ελλαδάρα βάλε ένα γκολ». Σέντρα Τσιάρτας, σουτ Χαριστέας, γκολ, 1-1. Ηδονή. Δύναμη. Οι Ισπανοί βουβοί, οι Ελληνες ακόμη δυνατότεροι. Ο Χαριστέας στην εξέδρα μας, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, για τα πανηγύρια.
Ο Μίχελ σφυρίζει τη λήξη. Οι Ισπανοί δεν μπορούν να πιστέψουν τι κάζο έχουν πάθει γι' άλλη μία φορά. Οι διεθνείς, ένα κουβάρι, μαζί με τον Ρεχάγκελ τρέχουν στο πέταλο. Πρέπει και θέλουν να βγάλουν από την καρδιά τους το μεγάλο ευχαριστώ προς τον κόσμο. Ολοι, πιασμένοι χέρι χέρι, αρχίζουν το παραδοσιακό «όλε-όλε». Οι παίκτες θέλουν πάνε στα αποδυτήρια, αλλά εμείς εκεί. Το πανηγύρι δεν λέει να πάρει τέλος. Ουδείς μπορεί να πιστέψει την τρέλα των Ελλήνων και κυρίως την αγάπη τους (επιτέλους) γι' αυτή την ομάδα.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
No comments:
Post a Comment