Στην εποχή του Σάκη και του... Οτονα!

Ας φαντασθούμε, σήμερα, ένα υποθετικό σενάριο. Στις ευρωεκλογές της 13ης Ιουνίου είχαμε δύο ανεξάρτητα ψηφοδέλτια. Στο ένα επικεφαλής ο Σάκης Ρουβάς με τους επίδοξους συναδέλφους του, παίκτες του Fame Story. Στο άλλο, επικεφαλής ο Οτο Ρεχάγκελ με τους παίκτες της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου... Πιθανότερο αποτέλεσμα; Θα «σάρωναν» και θα έμεναν άλαλοι οι λαλίστατοι σχολιαστές, που μετακινούνται από κανάλι σε κανάλι ταχύτερα και από το... τηλεκοντρόλ!

Το σενάριο είναι υποθετικό, αλλά το φαινόμενο του πανεθνικού ξεσηκωμού για τον Σάκη Ρουβά, στον διαγωνισμό της Eurovision, και τις επιτυχίες της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δεν είναι άσχετο με την πολιτική συμπεριφορά των ελλήνων πολιτών.

Ολοι χαρήκαμε για την άνοδο της εθνικής μας ομάδας στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό στερέωμα και όλοι κολακευόμαστε για τα συνεχή επαινετικά σχόλια του ξένου Τύπου και των παραγόντων του δημοφιλούς ομαδικού παιχνιδιού.

Δικαιολογημένα εκατομμύρια ελλήνων πολιτών καθηλώθηκαν στις τηλεοπτικές οθόνες και με αγωνία παρακολουθούσαν τους κρίσιμους αγώνες της ομάδας μας και ξεσπούσαν σε πανηγυρισμούς σε κάθε «εθνικό» τέρμα. Το ποδόσφαιρο έχει εκατομμύρια οπαδούς και πολλοί από αυτούς δεν είναι απαθείς θεατές, αλλά φανατικοί ποδοσφαιρόφιλοι. Δεν είναι, συνεπώς, παράδοξο φαινόμενο το μέγα πλήθος και το μέγα πάθος για την ευρωπαϊκή πορεία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου.

Σε κάποια όμως μικρή γωνίτσα στο υποσυνείδητο των Ελλήνων φωλιάζει το σύνδρομο «του καρπαζωμένου που λυσσάει για νίκες και ονειρεύεται θριάμβους», όπως έγραφε, επιγραμματικά, στο «Βήμα» η Πανδώρα.

H εκδήλωση και η αποτύπωση αυτού του συνδρόμου ήταν πιο έντονη στην περίπτωση του Σάκη Ρουβά. Δεν νομίζω ότι τέσσερα και πλέον εκατομμύρια Ελληνες είναι τόσο φανατικοί οπαδοί του συμπαθούς τραγουδιστή και του ξένου προς τα μουσικά ακούσματά μας τραγουδιού του. Με τη συμβολή και των τηλεοπτικών καναλιών και των «ποδοσφαιρικών» σχολιασμών καλλιεργήθηκε η προσδοκία, ή μάλλον η βεβαιότητα, ότι με τον Σάκη θα «ξαναπάρουμε την Πόλη»... Αυτό που ζήσαμε το βράδυ της Eurovision δεν ήταν μουσικός διαγωνισμός, αλλά εθνική αναμέτρηση!


ΤΟ ΒΗΜΑ

Συναυλία στην Κύπρο

Ο ΣΑΚΗΣ ΡΟΥΒΑΣ. Βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Κύπρο. Την περασμένη Παρασκευή έδωσε συναυλία στο Τσίρειο στάδιο της Λεμεσού, όπου περίπου 15.000 άνθρωποι τον αποθέωσαν. Χθες ήταν πιο επίσημα τα πράγματα. Τραγούδησε στους κήπους του προεδρικού μεγάρου της Λευκωσίας, ενώπιον του κ. Παπαδόπουλου, της συζύγου του και άλλων εκλεκτών, που προμηθεύτηκαν εισιτήριο (60 λιρών) για το «γκαλά», τα έσοδα του οποίου πήγαν υπέρ της ενίσχυσης του κυπριακού Ερυθρού Σταυρού. Καλά και ωραία όλ' αυτά. Αλλά, πώς να αντισταθεί κάποιος στη σκέψη ότι, περίπου 7 χρόνια πριν, όταν ο ίδιος καλλιτέχνης τολμούσε να κάνει μια συναυλία στην τάφρο της Λευκωσίας (ούτε καν στα κατεχόμενα) με τον Τούρκο Μπουράτ Κουτ, με μοναδικό σύνθημα «η μουσική ενώνει», όλοι τότε οι πατριώτες, πολλοί εκ των οποίων ήταν χθες στο προεδρικό και του φώναζαν «Σάκη μου, Σάκη μου», τον είχαν χαρακτηρίσει persona non grata και είχαν ζητήσει ώς και την απέλασή του από το νησί. Οπως λέει και ο φίλος μου ο Δημητρός, τη μνήμη πρέπει κάπου κάπου να την ταρακουνάς. Ή, όπως θα τραγούδαγε και ο Σάκης, shake it!


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Sakis στην Κύπρο

Πριν από 4 χρόνια ο Σάκης Ρουβάς καταγγελλόταν ως «προδότης» από πολλούς στην Ελλάδα και την Κύπρο για την περιβόητη συναυλία του στην «πράσινη γραμμή» στη Λευκωσία. Ολα σήμερα ωστόσο είναι διαφορετικά: Την Παρασκευή έδωσε συναυλία με εντυπωσιακή συμμετοχή στην κυπριακή πρωτεύουσα, ενώ αύριο θα παραστεί στο προεδρικό μέγαρο της Κύπρου (!) σε ειδική φιλανθρωπική εκδήλωση.

Αλλες εποχές, άλλα ήθη.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ EΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

«Μπορείς να προκριθείς»

Τρίτη μεσημέρι, 15 του μήνα, η περιήγηση στη Λισσαβώνα καταλήγει στο άγαλμα του Χριστού (Christo Rei) στην ανατολική όχθη του ποταμού Τάγου, όπου φτάνεις περνώντας από την κρεμαστή γέφυρα της 25ης Απριλίου (ημέρα ανατροπής του δικτάτορα Σαλαζάρ).

Απαντες μένουν έκθαμβοι από τα 82,5 μέτρα της βάσης που στηρίζει το χτισμένο με έξοδα της εκκλησίας από το μακρινό 1955 άγαλμα του Ιησού (απόρροια της επίσκεψης του καρδιναλίου της πορτογαλικής εκκλησίας στο Ρίο ντε Ζανέιρο 15 χρόνια πριν). Το ύψος του αγάλματος 26 μέτρα, όπως και από τη μία άκρη των απλωμένων χεριών του έως την άλλη.

Στη βάση, ένα λιτό καθολικό εκκλησάκι. Η πίστη δεν έχει να κάνει με το τι ναό επισκέπτεσαι. Ολοι μπαίνουν μέσα και νιώθουν το δέος. Η προσευχή και παράκληση μία, βγαλμένη μέσα από την ψυχή. Να είμαστε όλοι εδώ στην Πορτογαλία καλά και να τα καταφέρουμε με τους Ισπανούς.

Τετάρτη πρωί. Το ξενοδοχείο Sheraton, αρχηγείο της ελληνικής αποστολής στο EURO, πολιορκείται από τους Ελληνες φιλάθλους που δεν έχουν εισιτήρια για τον αγώνα αλλά και τους υπόλοιπους που το έχουν σημείο αναφοράς πριν από τους αγώνες. Η πίστη για την επιτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων.

Το σκηνικό παίρνει άλλη μορφή μόλις εμφανίζεται ο Σάκης Ρουβάς! Χαμός. Πραγματικός σταρ, αγαπητός σε όλο τον κόσμο, γίνεται το επίκεντρο της προσοχής, αν και ο ίδιος δεν το επιζητά και γι' αυτό σχεδόν αμέσως «κρύβεται» στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Λίγο αργότερα, κι ενώ πλησιάζει η ώρα του αγώνα, αφήνει τον εαυτό του στα χέρια της μακιγιέζ που του βάφει το πρόσωπο με τα ελληνικά χρώματα. Βγαίνει από το ξενοδοχείο κι ως ένας από τους υπόλοιπους 4.000 Ελληνες πηγαίνει στο γήπεδο, που απέχει μόλις 100 μέτρα.

Οι τριάντα χιλιάδες θέσεις τού «Μπέσα» κατάμεστες στην πλειοψηφία τους από Ισπανούς, οι οποίοι είχαν πλημμυρίσει το Πόρτο από νωρίς το πρωί. Ενα... τσιγάρο δρόμο απέχει η χώρα τους από την Πορτογαλία. Παρά τις φωνές και την αριθμητική υπεροχή την εξέδρα δεν καταφέρνουν να την ελέγξουν. Οι δικοί μας δεν καταλαβαίνουν τίποτα. «Ελλάς ολέ», «Ελλάς μπορείς να προκριθείς», «Νίκη και στην Μπέσα, Ελλαδάρα ολέ». Ο εθνικός ύμνος, σύνθημα στα χείλη όλων.

Το λάθος του Μιχάλη (Καψή), το γκολ του Μοριέντες και η υπεροχή των Ισπανών στο πρώτο ημίχρονο αδιάφορα και αδύναμα να πτοήσουν τον κόσμο. «Δεν ξενερώνω και τραγουδάω, Ελλάδαρα σ' αγαπάω», «Ελλαδάρα βάλε ένα γκολ». Σέντρα Τσιάρτας, σουτ Χαριστέας, γκολ, 1-1. Ηδονή. Δύναμη. Οι Ισπανοί βουβοί, οι Ελληνες ακόμη δυνατότεροι. Ο Χαριστέας στην εξέδρα μας, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, για τα πανηγύρια.

Ο Μίχελ σφυρίζει τη λήξη. Οι Ισπανοί δεν μπορούν να πιστέψουν τι κάζο έχουν πάθει γι' άλλη μία φορά. Οι διεθνείς, ένα κουβάρι, μαζί με τον Ρεχάγκελ τρέχουν στο πέταλο. Πρέπει και θέλουν να βγάλουν από την καρδιά τους το μεγάλο ευχαριστώ προς τον κόσμο. Ολοι, πιασμένοι χέρι χέρι, αρχίζουν το παραδοσιακό «όλε-όλε». Οι παίκτες θέλουν πάνε στα αποδυτήρια, αλλά εμείς εκεί. Το πανηγύρι δεν λέει να πάρει τέλος. Ουδείς μπορεί να πιστέψει την τρέλα των Ελλήνων και κυρίως την αγάπη τους (επιτέλους) γι' αυτή την ομάδα.



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ο Σάκης στο πλευρό της Εθνικής

Χωρισμένοι σε δύο μέρη του γηπέδου ήταν οι Ελληνες φίλαθλοι στο γήπεδο της Μποαβίστα, στον αγώνα με την Ισπανία: το μεγαλύτερο κομμάτι στο πέταλο του «Μπέσα» και οι οικογένειες των παικτών, αλλά και κάποιοι άλλοι καλεσμένοι της ΕΠΟ στην κεντρική κερκίδα. Στο πέταλο η οργάνωση του κόσμου για τα συνθήματα και τους πανηγυρισμούς ήταν στα χέρια των φωνακλάδων, που έχουν συνηθίσει να ξεσηκώνουν και να οργανώνουν εξέδρες. Ωστόσο, στην κεντρική εξέδρα, αυτός που ξεσήκωνε τους περίπου 200 Ελληνες που βρίσκονταν εκεί ήταν ο Σάκης Ρουβάς!

Στιγμή δεν σταμάτησε ο κορυφαίος Ελληνας ποπ-σταρ, βαμμένος στα χρώματα της Εθνικής, με σημαία και κασκόλ, αλλά κι ένα μπλουζάκι με την ελληνική σημαία, να φωνάζει, να εμψυχώνει και ταυτόχρονα να συμπαρασύρει και τους υπόλοιπους. Επιπλέον, ο Σάκης απέδειξε για πολλοστή φορά πόσο απλός είναι στη συμπεριφορά του. Στις ώρες που έμεινε στο Οπόρτο δεν σταμάτησε, εκτός από την ώρα του αγώνα, να φωτογραφίζεται, να υπογράφει αυτόγραφα, αλλά και να συνομιλεί με τον κόσμο που τον πλησίαζε.

Ο απόλυτος σταρ, αλλά και ο πιο προσιτός.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/06/2004

Το σκηνικό παίρνει άλλη μορφή μόλις εμφανίζεται ο Σάκης Ρουβάς! Χαμός. Πραγματικός σταρ, αγαπητός σε όλο τον κόσμο, γίνεται το επίκεντρο της προσοχής, αν και ο ίδιος δεν το επιζητά και γι' αυτό σχεδόν αμέσως «κρύβεται» στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Λίγο αργότερα, κι ενώ πλησιάζει η ώρα του αγώνα, αφήνει τον εαυτό του στα χέρια της μακιγιέζ που του βάφει το πρόσωπο με τα ελληνικά χρώματα. Βγαίνει από το ξενοδοχείο κι ως ένας από τους υπόλοιπους 4.000 Ελληνες πηγαίνει στο γήπεδο, που απέχει μόλις 100 μέτρα.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/06/2004