Σαν ένα καλογραμμένο χολιγουντιανό σενάριο, η συνταγή της ιστορίας περιέχει λίγο απ' όλα! Ναρκωτικά, κοσμοπολίτικο νησί, όπως η Μύκονος, ενδεχομένως σεξ -και με την υποψία να είναι ομοφυλοφιλικό-, αστυνομική επιχείρηση εν πλω, με ένα γιατρό που χρόνια είναι χρήστης και, βέβαια, κερασάκι στην τούρτα, οι επώνυμοι, ώστε να ξεσηκωθεί θύελλα από τα ΜΜΕ.
Ισως βέβαια το σενάριο να μην ήταν το ίδιο, αν ο Πέτρος Λυμπέρης δεν ήταν ιδιοκτήτης της κλινικής «Κασταλία», που παράνομα χορηγούσε ελπίδες απεξάρτησης -τη στιγμή που το ίδιο το κράτος αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες των τοξικομανών- κι ακόμη, αν μέσα στο καράβι δεν επέβαιναν, λίγες ώρες νωρίτερα, ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος, ο Σάκης Ρουβάς και ο Ηλίας Ψινάκης, πρόσωπα που φωτίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα από τα ΜΜΕ.
Και εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα. Γιατί άσπρο και μαύρο σ' αυτές τις ιστορίες δεν υπάρχει.
1. Ανακάλυψαν ξαφνικά οι αστυνομικές αρχές ότι υπάρχουν ναρκωτικά στη Μύκονο;
2. Υστερα από 15 χρόνια έγινε γνωστό ότι ο ιδιοκτήτης μιας κλινικής ήταν χρήστης ναρκωτικών;
3. Τι είδους έλεγχος γίνεται σε ιδιωτικές κλινικές και πώς μπορεί να προφυλαχθεί ο ασθενής;
4. Πώς προμηθεύονται οι ιδιωτικές κλινικές τέτοιου είδους ουσίες, όπως η μεθαδόνη, αν δεν έχουν άδεια;
5. Πρέπει να προφυλάσσεται η ταυτότητα του χρήστη από τα ΜΜΕ ή πρέπει να γίνεται γνωστή;
6. Αν είναι πράγματι γεγονός ότι οι «επώνυμοι» που επέβαιναν ειδοποιήθηκαν από τις αρχές, τότε οι άνθρωποι χωρίζονται από το κράτος σε πολίτες Α' και Β' κατηγορίας;
7. Νομιμοποιούνται τα ΜΜΕ να «στήνουν» δίκες;
8. Θα είχε την ίδια δυνατότητα ν' απαντήσει σε κατηγορίες ο «Χ» ανώνυμος πολίτης και ν' αρθρώσει λόγο απέναντι στα ΜΜΕ;
9. Αν υποθέσουμε ότι ένας γιατρός είναι χρήστης και δεν έχει ο ίδιος απεξαρτηθεί, νομιμοποιείται να παρέχει θεραπεία σε άλλους χρήστες;
10. Με τη σύλληψη του Πέτρου Λυμπέρη, ικανοποιήθηκε το λαϊκό αίσθημα και λήγει ο εφιάλτης των ναρκωτικών; Ή μήπως είναι το εξιλαστήριο θύμα για τους εκατοντάδες που περιμένουν στις λίστες για τα προγράμματα απεξάρτησης;
Ισως βέβαια το σενάριο να μην ήταν το ίδιο, αν ο Πέτρος Λυμπέρης δεν ήταν ιδιοκτήτης της κλινικής «Κασταλία», που παράνομα χορηγούσε ελπίδες απεξάρτησης -τη στιγμή που το ίδιο το κράτος αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες των τοξικομανών- κι ακόμη, αν μέσα στο καράβι δεν επέβαιναν, λίγες ώρες νωρίτερα, ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος, ο Σάκης Ρουβάς και ο Ηλίας Ψινάκης, πρόσωπα που φωτίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα από τα ΜΜΕ.
Και εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα. Γιατί άσπρο και μαύρο σ' αυτές τις ιστορίες δεν υπάρχει.
1. Ανακάλυψαν ξαφνικά οι αστυνομικές αρχές ότι υπάρχουν ναρκωτικά στη Μύκονο;
2. Υστερα από 15 χρόνια έγινε γνωστό ότι ο ιδιοκτήτης μιας κλινικής ήταν χρήστης ναρκωτικών;
3. Τι είδους έλεγχος γίνεται σε ιδιωτικές κλινικές και πώς μπορεί να προφυλαχθεί ο ασθενής;
4. Πώς προμηθεύονται οι ιδιωτικές κλινικές τέτοιου είδους ουσίες, όπως η μεθαδόνη, αν δεν έχουν άδεια;
5. Πρέπει να προφυλάσσεται η ταυτότητα του χρήστη από τα ΜΜΕ ή πρέπει να γίνεται γνωστή;
6. Αν είναι πράγματι γεγονός ότι οι «επώνυμοι» που επέβαιναν ειδοποιήθηκαν από τις αρχές, τότε οι άνθρωποι χωρίζονται από το κράτος σε πολίτες Α' και Β' κατηγορίας;
7. Νομιμοποιούνται τα ΜΜΕ να «στήνουν» δίκες;
8. Θα είχε την ίδια δυνατότητα ν' απαντήσει σε κατηγορίες ο «Χ» ανώνυμος πολίτης και ν' αρθρώσει λόγο απέναντι στα ΜΜΕ;
9. Αν υποθέσουμε ότι ένας γιατρός είναι χρήστης και δεν έχει ο ίδιος απεξαρτηθεί, νομιμοποιείται να παρέχει θεραπεία σε άλλους χρήστες;
10. Με τη σύλληψη του Πέτρου Λυμπέρη, ικανοποιήθηκε το λαϊκό αίσθημα και λήγει ο εφιάλτης των ναρκωτικών; Ή μήπως είναι το εξιλαστήριο θύμα για τους εκατοντάδες που περιμένουν στις λίστες για τα προγράμματα απεξάρτησης;
Ελευθεροτυπία
No comments:
Post a Comment